Co może się stać, gdy się upadnie z wysokości niecałego metra na miękkie korkowe podłoże na placu zabaw po szkole?
Można wstać, otrzepać się i nie mieć nawet siniaka...
Ale można też złamać obie kości przedramienia z przemieszczeniem...
Można jechać do najbliższego szpitala z powyginaną okrutnie na wszystkie strony ręką, ułożoną na książce od angielskiego...
Można czekać 6 godzin na narkozę i złożenie bo tuż przed upadkiem było się na obiedzie...
A potem jeszcze 3 godziny bo był wypadek i anestezjolog jest zajęty...
A potem można pojechać do specjalisty i dowiedzieć się, że to złożenie nic nie da i trzeba będzie jednak założyć metalowe klamry... Które należało założyć od razu ale w poprzednim szpitalu tego nie robią, a dojazd 100km do tego drugiego, z tak połamaną ręką, wtedy był niemożliwy...
To wszystko może się stać...
I stało się, małej 8-letniej dziewczynce, która jest tak dzielna, że nie dostała żadnego środka przeciwbólowego.
Prawa rączka zagipsowana od ramienia aż po czubeczki palców, musi jeszcze kilka dni poczekać, żeby ją nareperowano...
A mała dziewczynka musi zrezygnować i z tańca, który sprawiał jej tyle radości, że z zajęć mogłaby nie wychodzić. I z treningów, choć na wojewódzkich zawodach zdobyła już medal... I ze zwykłej zabawy...
"- Nie martw sie mamusiu, wytrzymam..."
Moja dzielna Perełka...
Oczywiście, oprócz totalnej bezsilności, którą czuję teraz, mam też etap obwiniania się bo przecież mogłam zabrać ją z placu 5 minut wcześniej!!!
Nienawidzę siebie...
za to, że nie potrafię uchronić swoich dzieci przed bólem i złem, które niesie ze sobą życie...
